W zgodzie ze sobą. Beata Blizińska

"Coś we mnie wstąpiło i zaczęłam wrzeszczeć. Normalnie się tak nie zachowuję" na twarzy klientki maluje się wstyd. "W tamtym momencie nic się nie liczyło. Chciałem wyjść i ruszyłem w stronę drzwi. Niechcący popchnąłem ją przy tym, i szczerze mówiąc nie miało to wtedy dla mnie znaczenia. Chyba jestem psychopatą. Dopiero potem, jak się wszystko uspokoiło zrobiło mi się głupio. Chciałbym cofnąć czas". "Po prostu patrzyłam, jak ją bije i nic nie zrobiłam. Chyba jestem nienormalna". "Nie odezwałem się. Wiedziałem, że powinienem coś zrobić, ale po prostu siedziałem jak wryty i milczałem. Nie wiem, dlaczego. Teraz wszystko stracone". Płacze. Czasem słyszę takie zdania, słucham wyznań pełnych poczucia winy, i wtedy tłumaczę klientom podstawy teorii poliwagalnej, bo znajomość sposobu funkcjonowania ludzkiego układu nerwowego zdejmuje z cierpiącej osoby ciężar wstydu. Zrozumienie własnego zachowania pozwala zaakceptować to, co się wydarzyło. Często powtarz

  Mieliście podjąć wspólną decyzję, więc zrobiliście głosowanie większościowe. Padły propozycje, każdy zagłosował na którąś. Szybko policzyliście głosy. Na niektórych twarzach wymalował się niepowstrzymany uśmiech, wiele osób spoglądało gdzieś w bok z uczuciem niesmaku. Dwie osoby po tym wydarzeniu odeszły z grupy. Znasz to? Grupa, która wcześniej czuła się dobrze razem stała się napiętym zbiorem podgrup i indywidualności. Nikt nie mówi głośno o tym niesmaku i nikt nie próbuje podważać demokratycznie podjętej decyzji, bo przecież „nikt nie wynalazł jeszcze nic lepszego niż demokracja”. Niesmak po ogłoszeniu wyników demokratycznego głosowania to szkodliwe tabu. Złammy je. Wbrew obiegowej opinii grupy ludzie potrafią dochodzić do wspólnych decyzji nie tylko demokratycznie, ale także biorąc pod uwagę indywidualne potrzeby, i nie zabiera to aż tak wiele czasu. Geniusz polega na uwzględnianiu sprzeciwu poprzez wrażliwą skalę do głosowania mającą wartości od zera do dziesięciu. Uzgodnienia S