W zgodzie ze sobą. Beata Blizińska

Kompleks Edypa* obserwuje się nie tylko u chłopców. Występuje też u dziewczynek, które jako kilkulatki fantazjują namiętnie o małżeństwie z tatą, i aby móc prawidłowo się rozwijać do szóstego roku życia powinny doznać zawodu z jego strony na tym polu.  Córki nie mogą zostawać żonami swoich ojców. Powinny więc przegrać niezależnie, czy rywalką jest biologiczna mama, macocha, czy też po prostu żona*, która nie ma zamiaru opiekować się dziećmi z przeszłości swojego męża. Bardzo często jednak dzieje się inaczej. Pomimo licznych dowodów świadczących przeciwko tej tezie istnieje powszechne przekonanie, że rozwód rodziców jest krzywdą dla dziecka. Mężczyzna, który się rozwiódł czuje więc nie tylko odpowiedzialność rodzicielską, ale także poczucie winy i chce zadośćuczynić małej dziewczynce. Złożenie tych dwóch sił daje efekt w postaci syndromu „małej żony” ( mini-wife syndrome ) i jest charakterystyczny dla dziewczynek w wieku 7-13 lub dłużej, czasem w zmodyfikowanej formie trwa nawet w dor

młoda żyrafa, rysunek ze szkicownika Beaty Blizińskiej, 2017 Mój mąż i ja jesteśmy w komfortowej sytuacji, ponieważ każde z nas ma swoje potomstwo z przeszłości. Okazało się to pomocne w zrozumieniu, że istnieje ślepota rodzica biologicznego. Słowa te wykułam w rozgrzanym miłością metalu mając za kowadło twardą rzeczywistość. Zmieniłam kształt własnych myśli. Kiedy zamieszkaliśmy razem byliśmy często w sytuacji, w której rodzic biologiczny był zdumiony tym, że zachowanie jego dziecka wzbudza tak wyraźny sprzeciw. Czasem sytuacje były bliźniacze, a emocje i oceny tak bardzo odmienne. Zauważyliśmy, że mamy tendencję do traktowania pobłażliwie dzieci biologicznych, i restrykcyjnie, lękowo tych przyszywanych. Bałagan zostawiony przez mojego syna jest dla mnie neutralny, w pewnym sensie przezroczysty. Może po prostu go zignoruję albo sprzątnę, ewentualnie powiem mu, żeby sprzątnął. Jednocześnie każdy przedmiot, który zostawiają po swojej zabawie w salonie moje pasierbice zdaje się pulsować